Een ochtend als doorligwond.

Vannacht heb ik de klink van mijn venster niet helemaal dicht gedraaid, het gedruis dat zich afspeelt op straat klinkt duf, nog onscherpe geluiden die stoffig de spleet in mijn venster penetreren. Langzaam wordt samen met het klaarder worden van het ochtendgedruis, auto portiers die open gaan en dichtslaan, ritsen van jassen die sluiten, keuken vuilbakjes die leeggekieperd worden in grote containers die onder het afdak in de voor, of achtertuin staan, wordt het zienbaar ook klaarder in en boven de straat. Sommige huizen slapen nog, andere worden gewekt door hun bewoners die lichtknoppen en schakelaars in hallen en badkamers indrukken en omschakelen. Voor mijn driedelig raam hangen aan willekeurig ingeslagen spijkers kleren gedrapeerd om het meeste licht buiten te houden, én het geluid, maar de stem van een Afrikaanse vrouw die op luidspreker bij de bushalte staat te bellen, krast zich langs de spleet en het draperen een weg naar binnen tot in mijn oren. De dag lijkt zó stug. Ik moet me nu draaien, denk ik. Ik moet vanonder mijn donsdeken zien recht te komen, en opstaan om de klink van mijn raam toe te draaien, maar mijn pezen zijn vannacht mijn lichaam uit geslopen. De vrouw is op een bus gestapt, en net zoals de bus kwam aangeraasd, reed de bus weer met een even groot geraas (plus gekras) de straat uit. Het buurtelijk ochtendritueel is nu bedaard, maar ik moet me nog steeds echt omdraaien, voordat de tweede golf aan ochtendritueel begint, maar ongewild en voor dat ik het zelf goed en wel besef dommel ik weer in, en in een halve droom voel mijn deken opstijgen en als een sokken handpop de vorm aannemen van een 'Goddelijk' hand. Ik voel hoe ik daar naakt, als een omhulsel gevuld met losse botten en spieren op mijn dunne matras lig. Ik moet echt zien wakker te worden nu, voor de tweede golf begint en die zich op lugubere wijze gaat vermengen met de hersenschim uit mijn halve droom.